کد مطلب:295074 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152
دوری از نام زشت
كسانی كه اسم یا نام خانوادگی یا لقب بدی دارند حتی المقدور از ذكر آن كلمه ی بد، خودداری می كنند و اگر موقعی در گفتن، ناگزیر شوند، احساس خجلت و حقارت می نمایند. روزی كه آن را تعویض می كنند و اسم یا نام خانوادگی خوبی می گیرند، در باطن احساس مسرت می نمایند. (و گاهی برای ابراز خرسندی خود سور نیز می دهند.)
بین متقدّمین و متجددین اجتماع، از ده نشین و شهرنشین، اسمها و نامهای خانوادگی بدی وجود دارد كه برای نمونه یك مثال می زنم. بعضی از خانواده ها نام فرزند خود را به اسم روز تولدش می گذارند، سه شنبه، دوشنبه. اگر یك بچه ی تا آخر عمر در دهی بماند و شغلش گاو داری یا چوپانی باشد، در زحمت نیست، ولی اگر به مدرسه برود، به شهر بیاید، دانشگاه ببیند، فارغ التحصیل شود، عهده دار مقامی گردد، این اسم برای او موجب عقده ی حقارت می شود و هر وقت او را به نام دوشنبه صدا می زنند، بدون تردید رنج می برد. (اصلاعیه ای را تصور كنید كه در آن نوشته شده است: آقای دوشنبه،
در روز سه شنبه درباره ی آثار غسل جمعه سخنرانی خواهد فرمود!)
در خانواده های عرب قبل از اسلام بسیار معمول بود كه فرزندان خود را به اسامی درندگان و گزندگان نامگذاری می كردند و این روش نامطلبوع، بعد از اسلام نیز در بعضی خانواده ها كم و بیش مشاهده می شد.
احمد بن هیثم از علی بن موسی الرضا علیه السلام سوال كرد: «چرا اعراب، فرزندان خود را به نامهای سگ، یوز، پلنگ و نظایر آنها نامگذاری می كردند؟ حضرت در جواب فرمود: عربها مردان جنگ و نبرد بودند، این اسمها را روی فرزندان خود می گذادند تا وقت صدا زدن در دل دشمن ایجاد هول و هراس نمایند». [1] .
ناراحتیهایی كه به علت احساس حقارت پدید می آید، هرگز برطرف نخواهد شد، مگر آن عقده ی درونی گشوده شود و ضمیر باطن از فشار نهانی خلاص گردد. كسی كه از اسم یا نام خانوادگی زشت خود احساس حقارت می كند، تنها درمانش تغییر آن كلمه ی زشت است. موقعی كه به این كار موفق شود رنج باطنش خود به خود زایل می گردد.
[1] وسائل الشيعه، ج 5، ص 115.